ΜΙΚΡΟ «ΑΙΡΕΤΙΚΟ» ΑΦΙΕΡΩΜΑ-ΔΟΚΙΜΙΟ σε  μια σταθερή και διαχρονική «αξία» ως μονίμου ανταποκριτή στις ΗΠΑ (τώρα) και της εφημερίδας ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ!

Του Αλέξανδρου Στεφανόπουλου.

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: για φτάσετε ως το τέλος-πάνω από 8.350λέξεις, 35σελ Α4 με 12αρα γραμματοσειρά- θα χρειαστείτε καφέ. Καφέδες. Κάτι να μασουλάτε. Διαλείμμα(τα) και μετά ξανά μανά. Καφέδες, νερό, ή και ποτό, ξηροκάρπια κτλ. ΞΕΚΙΝΑΜΕ. 10,9,8,7,6,5,4,3,2,1,0 ΑΠΑΣΦΑΛΙΖΩ ΒΑΘΙΑ ΑΝΑΣΑ. ΚΑΙ… ΠΑΜΕ!  

Κατ αρχήν να πω, πως τούτο το-δε το λες και- μικρό «συμβολικό  σημείωμα» δεν μπορεί να αποδώσει έστω και συνοπτικά, παρά  τα οφειλόμενα  δικαιολογημένα πλέον «Πρωτεία Τιμής» ως αρχαιοτέρου και μοναδικού, εναπομείναντα πια,  αλλά  και “απόλυτου” και μοναδικού “κυρίαρχου” του παιχνιδιού στις ΗΠΑ,  συναδέλφου στην Ουάσιγκτον και την Νέα Υόρκη Μιχάλη Ιγνατίου- Michael (Mike)  Ignatiou.

Βεβαίως με τον ανάλογο και οφειλόμενο σεβασμό και αναγνώριση φυσικά και στις δυο Κυρίες Κ. Σώκου (για την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) και Λένα Αργύρη (  της ΕΡΤ).   Οι υπόλοιποι στην πορεία  «φαγώθηκαν», ή εξοντώθηκαν στην διαδρομή… Άλλοι δεν άντεξαν… Κάποιοι δεν υπάρχουν, έτσι κι αλλιώς, λόγω αναξιοπιστίας. Άλλοι το έβαλαν στα πόδια. Άλλοι απλώς αηδίασαν και αποχώρησαν…ήρεμα. διακριτικά.

ΟΎΤΕ βέβαια και μπορούν να περιγραφούν (και αναλυθούν σε βάθος) όσα υπάρχουν  και έχουν καταγραφεί σε βάθος ετών, για  το βίο, την πολιτεία, τα πεπραγμένα, την δράση, και  πολύ περισσότερο τα 10αδες (συγγραφικά και μη) έργα του Μιχάλη Ιγνατίου!

Για να μην πω για την αρθρογραφία και τα 1000αδες ρεπορτάζ του στα ΜΜΕ (έντυπα και ηλεκτρονικά) που έχει εργαστεί κατά καιρούς όλα αυτά τα χρόνια.

Εξ άλλου μια ματιά στο διαδίκτυο στο λήμμα {ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ or MIKE IGNATIOU } αρκεί για να πάρει κάποιος μια «πρώτη γεύση»  100αδες θετικές –και όχι μόνον βέβαια- αναφορές στον καλό συνάδελφο. Οπότε περισσεύουν τα πολλά και καλά λόγια. Ενίοτε και οι γνωστές υπερβολές των συναδέλφων… Νομίζω στην παρούσα φάση απάδουν τέτοιες πλέον θετικές,  και πολλές φορές καθ υπερβολήν, αναφορές. Εξ άλλου είναι ο μόνος που, άθελα ή ηθελημένα,  κάνει πολύ και αδικαιολόγητο “θόρυβο” γύρω από το όνομα του..λες και οι άλλοι όλοι/ες εξαφανίστηκαν…Δεν υπάρχουν… Μοιάζει λες και όλο το σύστημα δουλεύει μόνον για τον Μιχάλη Ιγνατίου…

Μάλλον δεν τις χρειάζεται ούτε και τις έχει ανάγκη ο συγκεκριμένος με τόση και «αδικαιολόγητη» υπερπροβολή στο όνομα του. Εξ άλλου οι αγώνες του για το Κυπριακό αλλά και τα ελληνικά εθνικά θέματα, μαζί βεβαίως με τον αείμνηστο Λάμπρο Παπαντωνίου στον οποίο οφείλει πολλά ο Μιχάλης, όπως και ο ίδιος έχει πει, τον έχουν «καθιερώσει» στην συνείδηση του Κυπριακού Ελληνισμού αλλά και των απανταχού Ελλήνων.

Εδώ σε τούτο το σημείωμα θα επιχειρήσουμε, ένα ιδιότυπο «ψυχογράφημα», αν θέλετε  μια λεπτή –σχεδόν χειρουργική- συνοπτική ανεπαίσθητη «αναδίφηση» κυρίως σε άγνωστες πτυχές…

Αναδεικνύοντας, ακροθιγώς βέβαια  κάποια ελάχιστα, μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού μόνον,   από τα 100αδες περιστατικά και «άγνωστα» γεγονότα, στο ευρύ κοινό, με επίκεντρο  τον καλό  συναδέλφο Μιχάλη Ιγνατίου.

Οφείλω δε να πω εξ αρχής, προς άρση παρεξηγήσεων και τυχών παρερμηνειών,  πως η όποια άμεση ή και έμμεση  κριτική διαφανεί πως  ασκείται, ισχύει πρώτα για μένα τον ίδιο!

Εξίσου και πιθανοί χαρακτηρισμοί που μπορεί  έστω και να ενοχλήσουν τον καλό φίλο και συνάδελφο, ισχύουν πρωτίστως για εμένα.  Αν και δεν νομίζω. Ο Μιχάλης  συχνά την αποζητά τη κριτική. Την γόνιμη, πόσο μάλλον, όταν είναι καλόπιστη και ουσιαστική κριτική. Και έτσι πρέπει, αν το εννοεί βεβαίως, αλλά και ουδείς εξ ημών, είναι στο απυρόβλητο, πόσο μάλλον ο εν λόγω  καλός συνάδελφος. Δεν πρέπει να είναι!

Αν και εδώ, όπως θα διαπιστώσετε με το τέλος της ανάγνωσης –αλλά μέχρι το τέλος όμως-  δεν πρόκειται να επιχειρηθεί  κριτική λόγων και έργων ή έστω κάποιος  συσχετισμός τους.  Τι έλεγε και έγραφε τότε, κάποτε ή πολύ περισσότερο αν ευσταθούν ρεπορτάζ, γνώμες και απόψεις που κατά καιρούς έχει εκφράσει κτλ. Αυτό ισχύει για τον κάθε ένα μας που εκτίθεται δημοσίως. Οφείλει όμως, κάποιος και μάλιστα με τέτοια φήμη,  να είναι προσεχτικός και πάντα με το βλέμμα στο μέλλον. Τίποτα δεν είναι μόνιμο! Ούτε οι θέσεις, ούτε τα αξιώματα! Ούτε και έχει το μονοπώλιο στις πηγές! Πολύ περισσότερο στην Ουάσιγκτον και τα κέντρα λήψης αποφάσεων στις ΗΠΑ ή αλλού. Πολύ περισσότερο που σήμερα η πληροφορία τρέχει με ταχύτητα φωτός. Επομένως, κάθε αναφορά στα περί «άβατου» μόνον σημειολογική είναι. Δεν υπάρχει άβατο στην Ουάσιγκτον. Αλλού, σε άλλες υπηρεσίες ίσως, αλλά στην Ουάσιγκτον όχι! Δεν ισχύει! Για τον Μιχάλη Ιγνατίου όμως δεν φαίνεται να ισχύει κάτι τέτοιο… αντιθέτως καλλιεργήθηκε συστηματικά η άποψη ότι στην Ουάσιγκτον αν δεν έχεις την «ευλογία» δηλ την αποδοχή Ιγνατίου, υπάρχει άβατο! Εκτός αν τα έχεις καλά μαζί του… Ωστόσο επί της ουσίας  δεν ισχύει κάτι τέτοιο! Δεν υπάρχει το μονοπρόσωπο μονοπώλιο.  Όπως και η μονόπλευρη  σχεδόν μονοπωλιακή αναφορά στον Μιχάλη Ιγνατίου (Mignatiou.com), σχεδόν μονολιθική καθιστώντας την πλέον συστημική (την εν λόγω πηγή).

Επομένως δικαιολογημένη η όποια επιφυλακτικότητα πολύ περισσότερο όταν  η πλειοψηφία της θεματογραφίας είναι από το ΑΠΕ ή το ΚΥΠΕ. Καθαρά συστημικά ΜΜΕ. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και (κάποια όχι πολλά βεβαίως) φίλων και υποστηριχτών του Μιχάλη Ιγνατίου. Σώζουν την κατάσταση και την εικόνα της σελίδας.  Θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά σε αυτό το σημείο αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας, η ηλεκτρονική δημοσιογραφία δηλ.

Το θέμα που «πραγματευόμαστε» εδώ είναι ο καλός συνάδελφος Μιχάλης Ιγνατίου.  Από μια “άλλη” οπτική γωνιά… λίγο πιο αιρετική… από την καθιερωμένη συστημική άποψη που έχει σκοπίμως καλλιεργηθεί βοηθούντος βεβαίως και του ιδίου του Μ.Ιγνατίου…

Οι άνθρωποι όμως κάνουν λάθη…πολλά λάθη…   Άλλωστε ουδείς τέλειος, μόνον ο Θεός. Και ουδείς έχει το αλάνθαστο!  Μόνον Εκείνος. Ο Θεός…Μη πάει το μυαλό σας αλλού…

Μάλλον κάτι εντελώς διαφορετικό επιχειρούμε εδώ. Αν και η αποδοχή μιας καλόπιστης κριτικής   πάντα είναι δείγμα πολύ καλό και υγιές. Δεν ξέρω βέβαια πόσοι τόλμησαν  και πότε(;) του έχουν κάμει –ουσιαστική- κριτική, και μάλιστα δημόσια. Πέραν βεβαίως από κάποιες δικαστικές διαμάχες που είχε με συναδέλφους του στην Κύπρο-αυτές πάνε τελειώσανε- εκτός αν ανοίξει και άλλες…αλλά  δεν έχω δει όμως και κάτι ουσιώδες.

Πέρα από τα γνωστά παιδαριώδη που όλοι στην δημοσιογραφική πιάτσα γνωρίζουν την πηγή τους. Άλλωστε δεν κρύβονται κιόλας αυτά. Οι δημοσιογράφοι –καλώς ή κακώς – είναι δημόσια πρόσωπα και αντίστοιχα υπόκεινται και σε δημόσια κριτική.  Αν και εδώ δεν πρόκειται ακριβώς περί κριτικής.

Ειδικά, αν η δουλειά τους έχει την δυνατότητα και την δυναμική να επηρεάζει τις ζωές της κοινωνίας. Μια κοινωνίας πάσχουσας. Πονεμένης. Πικραμένης. Χτυπημένης. Εξαπατημένης. Από όλους! Πολιτικούς και δημοσιογράφους. Μιας κοινωνίας Απογοητευμένης. Αηδιασμένης από τα έργα και τα πεπραγμένα μας. Εννοώ των δημοσιογράφων. Που άλλο είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε και άλλα κάνουμε. Δυστυχώς.  Στα παρασκήνια. Εν κρυπτώ και παραβύστω..   δεν θέλει και δεν περιμένει από εμάς τέτοια πράγματα. Ακάθαρτα. Άλλα περιμένει ο Πολίτης από τον Δημοσιογράφο. Ήθος. Εντιμότητα. Αλήθειες. Κριτική, αλλά όχι a la cart. κανονική κριτική. 

Άλλωστε θα χρειάζονταν τόμος με παραρτήματα για να τα περιγράψει κάποιος έστω και συνοπτικά, μόνο την επαγγελματική και συγγραφική –ερευνητική δουλειά του Μιχάλη Ιγνατίου, να διασταυρώσει, πόσο μάλλον να τα εξιστορήσει. Αυτά εξάλλου, θα γίνουν από ειδικότερους. Αρμοδιότερους. Και πάντα γίνονται εκεί κάπου στην δύση της ζωής μας… Αν και ο Μιχάλης έχει ακόμα να προσφέρει πολλά… Αν θέλει. Και να διορθώσει ακόμα περισσότερα… Όπως όλοι μας βέβαια. Ευκαιρίες δίνει ο Θεός. Ισότιμα. Σε όλους μας. άλλωστε μόνον Εκείνος γνωρίζει τα έργα μας. Κρυφά και φανερά. Μυστικά και αφανέρωτα. Τα λάθη και τις (τυχόν) αδικίες που έχουμε κάμει, τις γνωρίζουμε μόνον εμείς και ο Θεός…

Πάμε λοιπόν να δούμε κάποια «λεπτά ζητήματα»…με τον κίνδυνο βεβαίως  της υποκειμενικότητας αλλά και του νωπού των γεγονότων να ελλοχεύει ως «κακός σύμβουλος».

Επίσης –πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις – να μη  βιαστεί ΟΥΔΕΙΣ να λάβει θέση. Ούτε να ακονίζονται μαχαίρια!Λίμες και τα τοιαύτα… δεν χρειάζεται. Απλά χρειάζεται ψυχραιμία. Νηφαλιότητα. Σύνεση. Διάκριση. Λογική. Αυτοκριτική. Αν και είμαι κάτι περισσότερο από βέβαιος πως τούτο το κείμενο θα λειτουργήσει καταλυτικά! Για το σύστημα! Θα συσπειρώσει παλαιούς εχθρούς και αντιπάλους. Μη σας πω ότι μπορεί να δούμε και «ψηφίσματα» ή και ανοιχτές επιστολές υπέρ του Μιχάλη Ιγνατίου. Εν γνώσει του και τη καθοδήγηση του ή και «αυθόρμητες»… ένα style «πως τολμάς εσύ;! Να μιλάς για τον Ιγνατίου; ΕΣΥ;» και άλλα φαιδρά. Ή επίσης γνωστά λιβελογραφήματα. Ύβρεις. Συκοφαντίες. Λάσπη. Κτλ. Τα ξέρω. Τα περιμένω.  Είμαι προετοιμασμένος. Κατάλληλα. Άλλωστε γνωρίζω και την προέλευση και την πηγή και τον «ιθύνοντα νου»… Είμαι έτοιμος. Άλλωστε τα έχω συνηθίσει. Καλώς να έρθουν. Όταν πήρα την απόφαση να γράψω τούτο το «πόνημα», ήξερα τις συνέπειες. Άλλωστε είμαι προετοιμασμένος για όλα. Ακόμα και να καταδικαστώ για πρώτη φορά κανονικά για χάρη του φίλου μου, αν χρειασθεί να αποδείξω κάτι…ή και να τεκμηριώσω ισχυρισμούς –έμμεσους ή άμεσους- με ντοκουμέντα. Στοιχεία. Γεγονότα. Και αποδείξεις. Εξ άλλου προ ετών είχα ενημερώσει, και με mail, τον καλό φιλο  Μιχάλη Ιγνατίου, επαναλαμβάνοντας το συχνά πυκνά, ότι διασταυρώνεται κάθε τι που λέει και μεταδίδει! Υπάρχει καλό αρχείο. Η απάντηση του, και δεν θα μπορούσε να είναι άλλη, «είμαι ανοιχτός μπορείς να κάνεις ότι θες, και ό,τι θες, μη διστάσεις. Εδώ θα είμαι για να απαντήσω» αν και τώρα δεν υπάρχει τέτοιο ζήτημα. Με τον Μιχάλη είμαστε φίλοι. Κανονικοί. Δεν κάνουμε δηλ δημόσιες σχέσεις. Του τα λέω και μου τα λέει. Του κάνω κριτική και όταν έχει μου κάμει και εκείνος. Ευπρόσδεκτη. Η κριτική η καλόπιστη. Αλλά όχι τα υπόγεια σκαψίματα. Όχι πια. Δεν υπάρχει άλλη ανοχή. Για κανέναν! Όχι χτυπήματα κάτω από την μέση. Εξ άλλου, όπως προ είπα, υποχώρησα σε αρκετά. Και το κυριότερο τους έκαμα την χάρη και έμεινα στην Ελλάδα (έστω και προσωρινά)… είχα βέβαια και αντικείμενο. Υποθέσεις και ρεπορτάζ που τρέχουν. Έρευνες που είναι σε εξέλιξη. Αλλά, αν προκληθώ θα πρέπει να απαντήσω… εμπράκτως εννοώ… άλλωστε δεν  έχει έρθει (ακόμα) η ώρα για αποκαλύψεις που θα ταρακουνούσαν το σύστημα και τα εργαλεία του… Τα γρανάζια ακόμα «λαδώνονται» καλά…   ασχέτως αν πολλά εξ αυτών κλαίγονται διαρκώς «δεν έχω λεφτά…δεν έχω να πληρώσω το κινητό ρε μαλάκα…δεν ξέρω τι να κάνω… πάρε με από εκεί να μη χρεώνομαι… και άλλα πολλά τέτοια που ακούμε σε αυτή ειδικά την εποχή που και να έχεις –τίποτα μαύρα στη άκρη- δεν το λες… ένα  Drama Queen… δηλαδή.   Δεν ξέρω αν ο φίλος μου ο Μιχάλης Ιγνατίου είναι ένα από αυτά τα παιδιά –μπα δεν νομίζω- αλλά και να ήταν ακόμα χειρότερα… όχι για εκείνον. Εκείνος μια χαρά καλά θα έκαμε… όπως η πλειοψηφία άλλωστε των συστημικών δημοσιογράφων.   

Ούτε βέβαια,  μπορεί κάποιος   και να προχωρήσει  σε αποκαλύψεις στο εύρος και το βάθος που αρκετοί θα επιθυμούσαν. Καραδοκούν και  παρακαλάνε! Αρέσκονται στις σφαγές μεταξύ δημοσιογράφων. Δεν πάει. Δεν «παίζει» κάτι τέτοιο. Ούτε ο Μιχάλης θα έπεφτε σε τέτοια παγίδα. Δεν νομίζω. Αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις… Όταν θεριέψει μας το θεριό του ΕΓΩ, τότε όλα τα περιμένεις… Τώρα χρειάζεται ηρεμία. Γαλήνη. Σύνεση. Νηφαλιότητα. Ψυχραιμία. Απ΄όλους.

Ειδικά δε, έν οψει τέτοιων και τέτοιας έκτασης –καταιγιστικών εξελίξεων και γεγονότων που έρχονται στην Ελλάδα και την Κύπρο.  Μάλλον παρέλκει μια τέτοια «πολυτέλεια» εσωστρέφειας στο δημοσιογραφικό χώρο. Δεν χρειάζεται.

Τούτο αν θα γινόταν, μόνον κακό θα προξενούσε παρά καλό.  Και αλίμονο σε όποιον το προκαλέσει! Αλίμονο!

Το παρελθόν έχει να μας δείξει ουκ ολίγα τέτοια δυσάρεστα περιστατικά με κόντρες. Διαγκωνισμούς. Σφαγές. Δικαστήρια μεταξύ συναδέλφων-και μιλώ για την Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον – όπου για πολλά χρόνια οι μισοί δεν μιλούσαν στους άλλους μισούς και όλοι μαζί δεν μιλούσαν και απεύφεγαν, όπως ο διάολος το λιβάνι τον γράφοντα και υπογράφοντα… Αυτά όμως –θέλω να πιστεύω- πάνε… τελειώσανε…ανεπιστρεπτί.  Εκτός αν κάποιος/οι νοστάλγησαν τις παλιές καλές εποχές. Ε τότε… τι να πω… εδώ θα ‘μάστε.

 Άλλωστε, εδώ και 4 έτη –φέτος τα συμπληρώνω-  τους έκαμα την χάρη και επέστρεψα (όχι βεβαίως μόνιμα) Ελλάδα μετά από τόσα χρόνια(17 συνολικά από το 1995 έως και το 2012). Και τι δεν έκαμαν για να μας ξεφορτωθούν! Τι δεν μεταχειρίστηκαν. Όλα τα μέσα. Πιθανά και απίθανα. Νόμιμα και παράνομα. Λάσπη. Ύβρεις. Καρφώματα στις αμερικανικές αρχές. Υπόγεια και ύπουλα παιχνίδια. Σκοτεινά. Θολά. Βρόμικα. Ε είπα και εγώ «κάν’ τους το χατήρι..τι έχεις να χάσεις; Δεν θα είσαι εξορία στην πατρίδα σου θα είσαι! Τι πιο όμορφο; Ειδικά τώρα..»

Κουράστηκα και είπα να κάνω μια ανάπαυλα. Με  κρατούν στην Ελλάδα  έρευνες και ρεπορτάζ που είναι σε εξέλιξη, αλλά και η αναμονή όσων έρχονται… Θέλω να είμαι εδώ να ζήσω τούτες τις ιστορικές στιγμές για την πατρίδα και το έθνος μας. Στο κάτω – κάτω η πατρίδα τώρα μας χρειάζεται. Όλους! Δεν περισσεύει κανείς! Κανείς!  Αλλά κάποιους από εμάς ίσως λίγο περισσότερο… Μακάρι να μπορέσουμε να προσφέρουμε ο κάθε ένας εκείνο που μπορεί.  Ακόμα και την ζωή μας!

Ειδικά τώρα. Στην παρούσα φάση χρειάζεται,  επιβάλλεται και απαιτείται εθνική  ενότητα. Συναίνεση!  Ομόνοια. Αδελφοσύνη. Συναδελφικότητα. Αλληλεγγύη. Σύνεση. Διάκριση. Αυτοσυγκράτηση. Περισυλλογή. Προβληματισμός.  Αυτοκριτική. Σιωπή…

Γιατί όλοι-ο κάθε ένας μας έχει  το μερίδιο που του αναλογεί και ειδικά εμείς οι επαγγελματίες  δημοσιογράφοι- έχουμε ευθύνες για το κατάντημα της χώρας!  Μεγαλύτερες βεβαίως οι εκδότες και τα επιχειρηματικά συμφέροντα που διοικούν αυτή την ταλαίπωρη χώρα… αλλά το κακό γίνεται μεγαλύτερο, όταν ο δημοσιογράφος συμπλέει με αυτά τα συμφέροντα. Ταυτίζεται με αυτά, γίνεται ένα και το αυτό, οπότε τότε οι παρενέργειες είναι πολλές και σε πολλά επίπεδα.Καταιγιστικές! οι συνέπειες της στην κοινωνία μοιάζουν με ασύμμετρες απειλές.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ. ΓΙΑΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ

Λείπουν γενικώς αρετές που συχνά (δυστυχώς) δεν διακρίνεις  στο δημοσιογραφικό σινάφι…

Θα χρειαζόταν σελίδες επί σελίδων, όπως και για τον κάθε έναν  μας άλλωστε, αλλά ειδικότερα για τον Μιχάλη Ιγνατίου, που αν και εν ζωή, το όνομα του (τουλάχιστον  μέχρι πρότινος) φάνταζε περίπου ως μύθος.  Εύχομαι ο Θεός να του δίδει υγεία και μακροζωία αλλά και κάθε ευλογία σε εκείνον και τους αγαπημένους του. Να απολαμβάνει τα αγαθά του Αβραάμ και του Ισαάκ. Κάθε καλό. Αλλά προ πάντων υγεία. Θείο και ιερό δώρο.

Ο Μιχάλης Ιγνατίου «Είδε» πολλές φορές την επιτυχία να του γνέφει και τα χαμόγελα!  Δεν έλειψαν από το πρόσωπο του.

Η χαρά. Η ικανοποίηση. Η αίσθηση της αναγνώρισης των κόπων και μόχθων του.  Εργάστηκε όμως σκληρά και το αξίζει! Εργάστηκε προς κάθε κατεύθυνση…τα είχε πάντα καλά με όλους…

Με κάθε μέσο. Με κάθε τρόπο. Προκειμένου να βγάλει  πρώτος την είδηση! Εργάστηκε!   Με κάθε μέθοδο. Πάντα μπροστά! Άξιος!

Βέβαια- για να τα λέμε και αυτά- οι αντίπαλοι του τον κατηγορούν ότι καταναλώνει αρκετό χρόνο σε υπόγεια παιχνίδια εξόντωσης άλλων συναδέλφων του…  Σε ίντριγκες. Δολοπλοκίες. Μηχανορραφίες. Στο σκάψιμο εις βάρος άλλων συναδέλφων του.   Αλλά, όταν οι καταγγελίες μένουν απλώς καταγγελίες, αίολες…  Χωρίς να αποδεικνύονται τότε αφενός γυρίζουν σε αυτούς που τις εκτοξεύουν και αφετέρου, ενδυναμώνουν και ενισχύουν το profile του καταγγελλόμενου…

Εκτός αν πράγματι ισχύει αυτό που λένε άσπονδοι φίλοι και εχθροί του ότι « ο Μιχάλης σε  δουλεύει..σε σκάβει  υπόγεια… βάζει άλλους… ποτέ δεν εμφανίζεται ο ίδιος…σου παριστάνει τον φίλο… σε υποσκάπτει με μαεστρία… σιγά- σιγά… σε τρώει λίγο –λίγο σαν το σαράκι… εμφανίζεται από το πουθενά… τον τρέφει η ίντριγκα…  ειδικά αν δει ότι κάποιος μπορεί να απειλήσει την παντοδυναμία του… θα τον αφανίσει! Θα τον εξαφανίσει! Θα τον λιώσει! Και ας τον έχει ευεργετήσει… για αυτό  πρόσεχε τον..είναι φίδι φαρμακερό!» όπως μου έγραφε, αυτά και πολλά άλλα,   προ ετών ένας 1000πικραμενος συνάδελφος που «έφυγε» αδικημένος,  με αυτό το παράπονο και την απογοήτευση… Την μη  αναγνώριση κόπων και μόχθων του, αλλά κυρίως δεν άντεχε τον υπόγειο, βρόμικο και ανήθικο πόλεμο που δεχόταν…

Λένε ότι ήταν  «Κολλητός» του Μιχάλη Ιγνατίου! Έτσι τουλάχιστον έβγαινε προς τα έξω… δεν ξέρω.. Ήταν; Αυτό μόνον οι δυο τους το γνώριζαν…  Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου… Ο Μιχάλης μάλλον θα (έχει) καταλάβει ποιον εννοώ.. άλλωστε παρόμοια πίκρα μου εξομολογήθηκε και εκείνος για τον κοινό μας φίλο, προ μηνών, μου είχε πει « ρε Αλέξανδρε έπεσα από τα σύννεφα… έχασα τον κόσμο από τα πόδια μου όταν έμαθα όλα αυτά… να μιλάει έτσι για μένα… εμένα; που τον ευεργέτησα; Που τού ‘δωσα; Τόσα δανεικά και αγύριστα;»  δεν του είπα ποτέ και τίποτα… Για όσα μου είχε εκμυστηρευτεί και μου είχε γράψει ο καλός και ταπεινός μας φίλος. Ας είναι αιωνία η μνήμη του. Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του και ας του δώσει την ειρήνη και την γαλήνη που γύρευε σε όλη του την ζωή…  οδεύοντας μια μοναχική ζωή…

Δεν είναι μακριά άλλωστε η αποχή, εκεί μέχρι το 2007, θα ήταν που παντού, επί απόλυτης παντοδυναμίας του ονόματος, σχεδόν brand name –λέμε τώρα-  είχε γίνει!   Παντού άκουγες «το είπε ο Ιγνατίου»!ήταν κάτι σαν θεσμός. Μύθος! Ή μήπως πανάκεια; Δεν ξέρω… η ιστορία και η συνέχεια θα δείξει.

Βέβαια συχνά, όπως έχει αποδείξει η ιστορία, μιλώντας  «μεταφορικά» οι μύθοι είναι σα το παιχνίδια τζένγκα. Αν τραβήξεις ένα κομμάτι κινδυνεύει να πέσει όλο το οικοδόμημα. Ειδικά, αν δεν είναι πολύ καλά και άρτια δομημένο.  Στην περίπτωση ενός δημοσιογράφου κάθε τουβλάκι που χτίζει την ζωή του, το δικό του τζένγκα πύργο, είναι και ένα κομμάτι της ζωής του. Αλλά, στην ίδια την ζωή, οι «αρμοί» που «δένουν» την ζωή με τις πράξεις, τα έργα, πολύ περισσότερο τα κείμενα, τις αναλύσεις και τα ρεπορτάζ της ζωής  μας είναι αξίες που τείνουν να εξαφανισθούν. Αξίες, όπως το  Ήθος. Η Εντιμότητα.  Η Ειλικρίνεια. Η  Ευγνωμοσύνη. Ειδικά αν έχεις ευεργετηθεί από κάποιον πολλές φορές. Σε εμάς τους δημοσιογράφους μετρά και  ο Επαγγελματισμός. Η συνέπεια. Λόγων και έργων. Η δεοντολογία. Και πολλά άλλα που δεν είναι τοις παρούσης.   

Χωρίς βέβαια να είναι και δόγμα πως ότι μετέδιδε ήταν –πάντα- και ακριβώς έτσι… και αλίμονο αν ο δημοσιογράφος κάνει λάθος και δεν το διορθώσει. Το πρώτο βήμα είναι η παραδοχή, μετά έπονται όλα τα άλλα, ειδικά όταν υπάρχει βαθιά συνείδηση και ήθος. Χαρακτηριστικά που μοιάζει να είναι κάτι περισσότερο από εμφανή στον καλό συνάδελφο.

Μετά βέβαια , όταν έμεινε σχεδόν μόνος, όπως συμβαίνει  τώρα τα τελευταία τρία –τέσσερα χρόνια,  και απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού, τα πράγματα άλλαξαν. Ή καλύτερα  αλλάζουν. Βέβαια, όταν κανείς μένει μόνος, χωρίς την ευγενή άμιλλα. Χωρίς τον καλώς νοούμενο ανταγωνισμό κινδυνεύει από τον ίδιο του τον εαυτό… και τα λάθη που παραμονεύουν. Ως κακός σύμβουλος. Εμμονικά.

Η 10ετια 2000-2010 είχε πολλά και σκληρά επεισόδια μεταξύ των δημοσιογράφων στις ΗΠΑ.   Πάρα πολλά…

Εξ-Αναγκάζοντας «οικειοθελώς» άλλους, να θέσουν εαυτόν εκτός μάχης και ανταγωνισμού, αποχωρώντας διακριτικά με επιστροφή στα πάτρια, άλλους να χαμηλώσουν τους τόνους,  άλλους να δεχθούν την πραγματικότητα  και άλλους να το βάλουν στα πόδια… άλλαξαν όμως  τα πράγματα. Η αγορά…οι ισορροπίες… τα συμφέροντα. Οι ανταποκριτές. Άλλοι πήγαν.. άλλοι ήρθαν..  Όλα αλλάξαν. Μόνο ένας έμεινε σταθερός! Ακλόνητος!  Δυνατός!  Ο Μιχάλης Ιγνατίου. Σταθερή και διαχρονική αξία παρέμεινε στην Ουάσιγκτον. Να ελέγχει τα πάντα…  

Θα ήθελε βέβαια περίσσιο θράσος ή και τόλμη για να γράψει κάποιος για τον Μιχάλη Ιγνατίου. Ενδεχομένως και –γιατί όχι ίσως θεωρηθεί – και  ύβρη το να μιλήσεις περί  Μιχάλη Ιγνατίου…. Μοιάζει ( ή καλύτερα έμοιαζε) κάτι σαν «ιερό τέρας» στην ελληνική δημοσιογραφία! Τι λέω; Ταμπού! Αλλά και από την πλευρά, αυτή του  Μιχάλη Ιγνατίου, χρειάζεται  άλλη τόση τόλμη, θάρρος, και ειλικρίνεια να αποδεχτεί-και μάλιστα από φίλο του- δημοσίως  κριτική ή έστω ένα κάπως ολίγον αιρετικό κείμενο, όπως τούτο δω. Θα δείξει…

Μυστηριωδώς δε πάντως, όποιος τα έβαζε μαζί του, για ένα παράξενο, σχεδόν μεταφυσικό, λόγο μετά από λίγο χάνονταν από την πιάτσα… κάτι του συνέβαινε. Εξαφανιζόταν…  Και έπειτα από λίγο έπεφτε αυλαία…  Έπεφτε  στο μαύρο σκοτάδι… Τον  (ή τους ) έτρωγε η μαρμάγκα…  συνέβη αυτό με αρκετούς που βρέθηκαν στην Νέα Υόρκη, την Ουάσιγκτον και γενικά στις ΗΠΑ. {μη γελάς! με αυτό το σαρδώνειο σου καγχαστικό  χε χε.. Σε «βλέπω»…}.

Αντίθετα όσοι τα έχουν καλά μαζί του εξακολουθούν να υπάρχουν… ακόμα. Διακριτικά. Κάνοντας την δουλειά τους…μόνον! Χωρίς να μπλέκουν σε ίντριγκες. Μηχανορραφίες. Ύπουλα παιχνίδια. Στοχοποιήσεις. Ύβρεις και άλλα τέτοια…  Άλλοι πάλι είναι του style «μακριά και αγαπημένα να έχουμε την υγειά και την ηρεμία μας». Από όλες αυτές τις ίντριγκες. Τις διαμάχες που κατά καιρούς ξεσπούσαν στην Νέα Υόρκη. Πάντως τώρα υπάρχει ηρεμία. Ή μήπως νηνεμία πριν από το μεγάλο ξέσπασμα;…  δεν ξέρω, θα δείξει η συνέχεια…

Γι αυτό ας μη βιαστούν κάποιοι να βγάλουν ούτε συμπεράσματα, ούτε να ταμπουρωθούν για να μετρήσουν θύματα…περιμένοντας να  ξεσπάσει –ένας ακόμα αδελφοκτόνος- πόλεμος. Κανένας πόλεμος! Όλα καλά!

Είναι πράγματα που (κάποτε έτσι και αλλιώς ) θα ειπωθούν! Πρέπει. Οπότε… ας μη προτρέχουν. Ας έχουμε υπομονή. Προς το παρόν προέχει η ενότητα. Η συνεργατικότητα.

Μάλιστα, εικάζω πως,  ουδείς θα περίμενε από τον γράφοντα και πολύ «γνωστό» φίλο του Μιχάλη Ιγνατίου – άλλωστε δεν έχω ακούσει και λίγα για πάρτη του – να αποτολμήσει να κάμει ένα τέτοιο  (μικρό ας μου επιτραπεί) «αφιέρωμα»  για τον «μύθο»  του Μιχάλη Ιγνατίου. Ή τα παραμύθια και τις φήμες που ακούγονται για τον φίλο μου… για τις θερμές σχέσεις του με το Αμερικανικό σύστημα και τις υπηρεσίες του. Για μένα πολύ καλά κάνει(!), αν όντως ισχύουν αυτές οι φήμες οι ψιθύρου (Whispers). Τότε ισχύει ότι έχει πηγές! Δυνατές! Άλλωστε μάλλον το επιβεβαίωσε και ο ίδιος σε μια παρουσίαση βιβλίου του το 2012, σε αυτό  που συνέγραψε μαζί με τον Κ. Παπαϊωάνου όταν είχε πει «ευχαριστώ τις Ηνωμένες Πολιτείες της  Αμερικής που έδωσαν την δυνατότητα…» κτλ, εννοώντας βεβαίως την δυνατότητα να έχει πρόσβαση σε αρχεία των μυστικών και άλλων υπηρεσιών –όπως το έχει ο κάθε  ένας μας –και ειδικά αν είναι διαπιστευμένος, όπως ο Μιχάλης Ιγνατίου.  Αυτό όμως  που έμεινε και σχολιάστηκε αρκετά ήταν αυτό το «ευχαριστώ» που αρκετοί το συσχέτισαν και το παρομοίασαν με το «ευχαριστώ τις ΗΠΑ» του Κώστα Σημίτη το 1996 μετά το πέρας της κρίσης στα Ίμια. Άσχετα; Ίσως. Δεν ξέρω… αλλά δεν βλάπτει να ειπωθούν και αυτά. Άλλωστε είπαμε αυτό το σημείωμα είναι λίγο διαφορετικό «αφιέρωμα» στον καλό φίλο Μιχάλη Ιγνατίου.

Ολίγον «αιρετικό» βέβαια. Αλλά με μια προσεχτική δεύτερη ανάγνωση βγάζει πολλά…  Έτσι για να υπάρχει κατατεθειμένη και μια άλλη άποψη-με όποιο κόστος βέβαια και τίμημα αν χρειαστεί-  από αυτήν που ευρέως και μοιραίως  διακινείται υπογείως  στην δημοσιογραφική πιάτσα. Με όχι πάντα βεβαίως και τόσο θετικό πρόσημο… καλύτερα λοιπόν να στα γράψει κάποιος καλόπιστα και καλοπροαίρετα, παρά να τα λένε πίσω από τη πλάτη σου ένα πράμα «ο κόσμος του έχει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι!»  Αν και  πάντα αφανώς λέγονται όλα αυτά βέβαια… κακόπιστα. Με αρκετή δόση ζηλοτυπίας, αλλά δεν παύει να ακούγονται και αυτά τα πικρόχολα…τα ξέρει και τα γνωρίζει ο καλός φίλος αλλά τα προσπερνά. Δεν ασχολείται. Εξ άλλου ότι δεν λέγεται ευθέως και με υπογραφή επώνυμη, τι αξία έχει; Ποιος δίνει σημασία; Αξία έχουν όσα σου λέγει κάποιος ευθέως. Πρόσωπο προς πρόσωπο. Χωρίς φτιασιδώματα. Και στρογγυλέματα. Πόσο μάλλον να «τολμάει» να σου γράψει ένα τέτοιο πόνημα (πάνω από 8000  λέξεις!) δεν είναι και λίγο. Θέλει και κόπο και χρόνο. Η ακροβασία και οι ισορροπίες. Να μη διαταραχθούν… αλλιώς πέφτεις κάτω. Τρως τα μούτρα σου. Γκρεμοτσακίζεσαι!

Μάλιστα πρόσφατα σε μια αυστηρή κριτική που του έκαμα μου έγραψε «Αλέξανδρε, μη το ψάχνεις, η φιλία για εμάς του δυο είναι μονόδρομος. Ότι και να κάμεις, θα μείνουμε φίλοι…» και άλλα πολλά που δεν είναι τοις παρούσης. Αλλά εν τω μεταξύ σκέφτηκα, ότι μετά από αυτή του την ισχυρή διαβεβαίωση, ότι, αφού θα είμαστε φίλοι, γιατί να μην πω και γω φωναχτά τις σκέψεις μου στον φίλο μου, διερωτώμενος αν και κατά πόσο πίστευε αυτό που μου έγραψε. Κοντός ψαλμός, αλληλούια…

Συνήθως υπάρχουν δυο εικόνες για το άτομο και το πρόσωπο μας. Αυτή που βλέπουμε και προβάλλουμε στους άλλους, εμείς ως εικόνα μας καλλιεργώντας και χτίζοντας  το profile μας και  τον προσωπικό μας μύθο. Υπάρχει όμως και εκείνη που, είτε το θέλουμε, είτε όχι, βλέπουν οι άλλοι για εμάς. Καλώς ή κακώς.

Το θέμα είναι αν αυτή η εικόνα που βλέπουμε εμείς ή οι  άλλοι για εμάς  είναι «προβολή» του εαυτού μας ή η πραγματική ;

Εξαρτάται πάντα από ποια  πλευρά του φεγγαριού κάθεται κανείς. Αν καθίσει από την φωτεινή, θα δει την φωτεινή πλευρά. Ή  αν καθίσει από την σκοτεινή, θα δει την σκοτεινή. Την ζοφερή… την πνιγηρή. Εκείνη που προκαλεί φόβο, τρόμο σοκ και δέος,  ειδικά αν έχεις αφήσει τον εαυτό σου έρμαιο του αρχέγονου…  και των άγριων –σχεδόν κανιβαλικών –συναισθημάτων μας, όταν μας κυριεύει ο «έξω από εδώ» και η απόλυτη εγωπάθεια και εγωκεντρικότητα μας.

Άλλωστε οι μύθοι παραμένουν μύθοι μέχρι την απομυθοποίηση τους και τα παραμύθια μεριάζουν, όταν υπερτερεί η σκληρή  αλήθεια. Αλήθεια, την οποία πάντοτε πρέπει  να  συνεπικουρούν τα γεγονότα, τα στοιχεία, τα ντοκουμέντα και οι αποδείξεις…Και τούτο είναι δουλειά των επαγγελματιών δημοσιογράφων και λειτουργών του Τύπου. Όπως ο φίλος μου, ο Μιχάλης Ιγνατίου.  Βέβαια όταν πια οι φήμες… οι ψύθιροι και τα ποικίλα πικρόχολα  «σχόλια» και οι διαδόσεις αρχίζουν να ταυτίζονται με έργα και γεγονότα, τότε καμιά φορά τα πράγματα γυρίζουν ανάποδα. Έρχονται τούμπα.

Οι ιστορικοί του μέλλοντος είναι οι καταλληλότεροι ίσως και αρμοδιότεροι εμού  να το κάμουν και με περισσότερη αντικειμενικότητα.  Να ψάξουν. Να ερευνήσουν. Να συσχετίσουν γεγονότα. Να διασταυρώσουν.

Εκ των πραγμάτων (μου) λείπει η αντικειμενικότητα, λόγω και μακράς γνωριμίας  που μας συνδέει αλλά και λόγω διαφορών. Η απόσταση του χρόνου λειτουργεί ευεργετικά και σχεδόν πάντα επ’ οφελεία της αλήθειας.

Από τα  χέρια και την σκαπάνη των ιστορικών,  θα περάσουμε όλοι. Αργά ή γρήγορα… οπότε ουδείς λόγος ανησυχίας.

Στα χέρια των ιστορικών διαλύονται μύθοι. Αποδομούνται παραμύθια. Λέγονται όμως και  πικρές  αλήθειες ή πολλές φορές, όταν υπηρετούν σκοπιμότητες, διαστρεβλώνεται και η ιστορική αλήθεια, όπως συμβαίνει στις ημέρες μας, ειδικά όταν οι πηγές είναι μονόπλευρες και χρωματισμένες.  Για αυτό καλό είναι να υπάρχουν και κάποιες άλλες πηγές… και αν ο ιστορικός είναι μόνον ιστορικός και καλός  επιστήμων, τότε  ανατρέχει και σε τέτοιες πηγές. Λίγο πιο «αιρετικές» από τις καθιερωμένες και συστημικές πηγές  της  κάθε εποχής δηλ.

Αφορμή για τις παρακάτω (αρχικές αλλά  θα ήθελα να ελπίζω όχι και τελευταίες, μέχρι προσφάτως ενδόμυχες αλλά τώρα και δημόσιες σκέψεις μου είναι μια «ηχηρή μεταγραφή» που πέρασε απαρατήρητη. Σχεδόν στα ψιλά… Εστιάζω λοιπόν και εξειδικεύω.

Την Κυριακή 7 Μαΐου (2017)  στο Πρώτο Θέμα, μια εφημερίδα που δημοσίως έχει διακηρύξει με κάθε τρόπο ότι είναι (και θα είναι) απέναντι σε αυτή την κυβέρνηση και τον Αλέξη Τσίπρα, όπως οφείλει άλλωστε να είναι  μια εφημερίδα που θέλει είναι πραγματικά ανεξάρτητη, και αδέσμευτη,  και να ελέγχει την κάθε μορφής εξουσία, έκανε την επίσημη πρώτη του ως ανταποκριτής ΣΤΗΝ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ, ο καλός συνάδελφος (και φίλος) Μιχάλης Ιγνατίου.

Εξ άλλου ο Μιχάλης Ιγνατίου είναι γνωστό πως δεν είναι fan της εν λόγω κυβέρνησης(Αλέξη Τσίπρα / Πάνου Καμμένου)  και δεν έχει κρύψει την δυσαρέσκεια του,  με αυστηρή κριτική για επιλογές και αποφάσεις της… όπως και για άλλες κυβερνήσεις φυσικά.

Σημασία βέβαια πάντα  έχει, η συχνότητα (της κριτικής) η ένταση, η αντικειμενικότητα, τα επιχειρήματα και το πάθος που εκπέμπεις αναλόγως ή δυσανάλογα και μονομερώς…στα άρθρα, τα ρεπορτάζ και τις αναλύσεις –προσεγγίσεις που κάμεις.

Ασχέτως, αν και σχεδόν πάντα, είναι έτοιμος να προσφέρει τις καλές νοουμένως  υπηρεσίες του επ οφελεία της Ελλάδος και της Κύπρου, ανεξαρτήτου διακυβέρνησης. Έχουν να το λένε πρέσβεις και διπλωμάτες στην Ουάσιγκτον και την Νέα Υόρκη, επομένως «Τούτο γαρ προτέρημα εστί παρά ελάττωμα…»

Προφανώς και πρόκειται για μια συνεργασία προϊόν και απόρροια, όχι μόνον της κρίσης και στον Ελληνικό Τύπο, αλλά -όπως λένε στην δημοσιογραφική πιάτσα-  κάποιου καλού πρόσφατου καλού παρελθόντος  και άτυπης συνεργασίας,  είναι γνωστό άλλωστε ότι ο Μιχάλης Ιγνατίου μιλάει με όλους  και για όλα! Και βοηθά πάντα αιτούντα την βοήθεια και την συνδρομή του… Ουδέποτε αρνείται βοηθείας…

Η εφημερίδα Πρώτο Θέμα,  για ένα διάστημα τεσσάρων ετών (από το καλοκαίρι του 2012 που αποχώρησα  μέχρι σήμερα) είχε μείνει επισήμως  χωρίς μόνιμο συνεργάτη στις ΗΠΑ. Έτσι προφανώς και προέκυψε η συνεργασία που μάλλον όμως φαίνεται, όπως επιμένει το ρεπορτάζ και οι καλά διασταυρωμένες  πληροφορίες μας, έχει βαθιές ρίζες…  Ειδικά την κρίσιμη και ευαίσθητη  περίοδο 2010-2012…

Τότε δηλαδή που γίνονταν ένας μεγάλος χαμός με την απομείωση του ελληνικού ιδιωτικού χρέους (PSI) και το μεν Πρώτο Θέμα, είχε πολλές και σοβαρές πρωτιές και αποκλειστικά, τα δε άλλα ΜΜΕ(έντυπα και ηλεκτρονικά) επίσης το ίδιο όπως φυσικά και το MEGA το έθνος και τα άλλα ΜΜΕ που συνεργάζονταν ο Μιχάλης Ιγνατίου.

Αλλά  παράλληλα- μάλιστα αυτοί που πρέπει γνωρίζουν πολύ καλά με ονόματα και γεγονότα- ήταν  και μια περίοδος με πολύ και έντονο θολό αλλά και βρόμικο παρασκήνιο!  Άθλιο!  Σκοτεινό… με ανήθικες συναλλαγές. Ήταν η περίοδος που στο MEGA γινόταν το μαύρο άσπρο και τα αντίθετα. Που προσπαθούσαν να μας πείσουν για το πόσο καλό είναι το ΔΝΤ και τα μνημόνια…(!) και άλλα πολλά φαιδρά και ευτράπελα για τα οποία το MEGA και όλοι όσοι υπηρέτησαν αυτές τις λογικές –πλήρωσαν – το τίμημα.. έστω και άνευ ουσιαστικού κόστους.

Συναλλαγές που αφενός στόχο είχαν κατ’ αρχήν να απομονωθεί κάθε στοιχείο (ανεξάρτητο και πραγματικά αδέσμευτο δημοσιογράφο εννοώ) που δεν υπακούει ούτε στις προσταγές των νέων αφεντικών –ΔΝΤ και γενικά δανειστές- ούτε φυσικά   στα κελεύσματα του συστήματος και της ομάδος (trast)…που δρούσε και δρα ανενόχλητη…

Ειδικά εκείνης της ομάδας που λειτουργεί  σε ΝΥ και Ουάσιγκτον, αποδομώντας κάθε άλλον που δεν ανήκει στην ομάδα… Στο κύκλωμα… «Κύκλωμα» που όπως και στο παρελθόν έχω καταγγείλει και αποκαλύψει, λειτουργεί με κανόνες και όρους μαφίας, εκτελώντας συμβόλαια ηθικής και επαγγελματικής εξόντωσης… όσων αντιστέκονταν –και αντιστέκονται – σε αυτή την νοσηρή, και άθλια  κατάσταση…

Είναι η περίοδος που για πρώτη φορά διεθνείς οργανισμοί διέψευδαν ανταποκρίσεις –και μάλιστα πολύ γνωστών και σε μεγάλα συστημικά κανάλια-  Ελλήνων δημοσιογράφων από ΝΥ (βλ. IIF & IMF)…

Μια περίοδος όπου θα άξιζε να γραφτεί ένα βιβλίο που θα περιγράφει με στοιχεία όλα όσα έγιναν από τον Ιούνιο του 2010, τότε που ήρθε ο Γιώργος Παπανδρέου στις ΗΠΑ, με κατάληξη τα γνωστά γεγονότα που ακολούθησαν αλλά και ένα άγνωστο παρασκήνιο που εκτιλήχθηκε στην ΝΥ και την Ουάσιγκτον εκείνες τις ημέρες και εν συνεχεία. Συνέχεια που δόθηκε στις δικαστικές αίθουσες στην Αθήνα με τις γνωστές καταδίκες…κάποιων ανεγκέφαλων.

Μάλιστα, όταν ανατρέχω σε αυτή την περίοδο αναζητώ πάντα τις σημειώσεις μου και τους φακέλους με τα αρχεία (ηχογραφημένα και video) εκείνης της  εποχής,  πάντα καταλήγω σε ένα ερώτημα:

γιατί να μην μάθει κάποτε ο Ελληνικός λαός αλήθειες που δεν θα του πει κανείς ειδικά για τον ύπουλο άθλιο, βρόμικο και σκοτεινό ρόλο κάποιων συναδέλφων μου;; Ειδικότερα δε όλων  εκείνων  που  πάντα «έπαιζαν» παρασκηνιακά με πισώπλατα μαχαιρώματα  εναντίον συναδέλφων τους και υπόγεια –πάντα- έδωσαν γη και ύδωρ στα νέα αφεντικά… Παριστάνοντας μάλιστα και τους αντιμνημονιακούς! Ας είναι ο Μιχάλης Ιγνατίου γνωρίζει και τι λέω και ποιους υπαινίσσομαι… αντιλαμβάνεται πολύ καλά τι λέω… (ή μάλλον τι δεν λέω..)

Έκαναν τα  πάντα και με κάθε τρόπο και μέσο, θέλοντας να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου –που εν τω μεταξύ ήταν και είναι εκτεθειμένοι- ακόμα και με επίτομα πολυσέλιδα πονήματα δήθεν και τάχα μου εναντίον του Μνημονίου και εναντίον του πρωτεργάτη του Γιώργου Παπανδρέου με παραμύθια και «ιστορίες για αγρίους». Παραμύθια  με δράκους, συναντήσεις, έγγραφα και άλλα τινά. Χωρίς πηγές! Χωρίς ουσία! Χωρίς καμία απολύτως διασταύρωση. Ας είναι… αυτά όλα ανήκουν στην ιστορία. Θα τα ξεψαχνίσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος…

Σε αυτό τον κοινό με τον Μιχάλη Ιγαντίου – προβληματισμό μου – καταλήγω όμως στο συμπέρασμα  πως εντέλει ναι(!) θα έπρεπε κάποια στιγμή να βγουν όλα αυτά στο φως της αλήθειας. Και όποιος αντέξει. Φυσικά θα χαλάσουν φιλίες. Θα ανοίξει πόλεμος. Τεράστιος. Θα φάμε τις σάρκες μας! θα είναι πόλεμος μέχρις εσχάτων! Μέχρις ενός! Και φυσικά, όπως πάντα  υπόγειος, υγρός  και προ πάντων σκοτεινός. Θεοσκότεινος! Θα κυλιστούμε στη λάσπες.. στο βούρκο…Στα ΚΑΛΑΜΙα..

Για αυτό και  έχω αποφασίσει, ειδικά τώρα που η χώρα χρειάζεται ενότητα. Εθνική ομοψυχία. Αδελφοσύνη. Να μη βγάλω ακόμα τίποτα στο φως…εκτός αν προκληθώ…

Αλλά, καλού-κακού και για να μην καταλήξω και εγώ σαν το φίλο και αδελφό Σωκράτη Γκιόλια  –και όσοι με γνωρίζουν χρόνια πολλά και λίγο περισσότερο, όπως ο Μιχάλης Ιγνατίου (και κανά δυο ακόμα συνάδελφοι) –  ξέρουν τι λέω…

Γι’ αυτό και  όλο αυτό το υλικό της περιόδου 2010 -2014, 2014-2017, μαζί  με άλλους πολλούς φακέλους, για  άλλες μεγάλες υποθέσεις, που δια μακρόν έχω ασχοληθεί και ερευνήσει,  έχω επιλέξει  να το έχουν δυο-τρεις ακόμα άνθρωποι της απολύτου εμπιστοσύνης μου, και πάντως όχι της οικογενείας ή του στενού μου οικογενειακού περιβάλλοντος.

Άσχετοι με το χώρο μας,  που πάντα προφυλάσσω και δεν εμπλέκω – και την κατάλληλη  χρονικά στιγμή, έχουν την εξουσιοδότηση,  να το διαρρεύσουν και να το δώσουν εκεί που πρέπει, ώστε να μαθευτεί η αλήθεια για μια σειρά ζητήματα και υποθέσεις…που έχω ασχοληθεί.

Ειδικά για  όλες εκείνες τις υποθέσεις για τις οποίες αφιέρωσα όχι μόνον χρόνο, αλλά και αρκετά χρόνια από την ζωή μου. Από το 1992 έως σήμερα. Νωρίτερα, από το 1985, ήμουν απλώς μαθητευόμενος ακόμα…Δίπλα σε τέρατα της ελληνικής δημοσιογραφίας όπως ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο Τ. Αθανασιάδης, Γιωργος Τράγκας.. Ο Πάνος Παναγιωτόπουλος… Ο αείμνηστος Κώστας Βούλγαρης… και 10αδες άλλοι… ονομαστοί και μη εξαιρετέοι του συστήματος.

Αρκετές και πολύ σοβαρές υποθέσεις, ενίοτε εθνικές, εκκλησιστικές αλλά και πολιτικές.

Ειδικά τα έτη 2010-2012 ήταν η περίοδος, που αφενός όσοι δεν είμαστε ενταγμένοι σε καμία ομάδα και κανένα τραστ… κάναμε δουλειά! Και την χαρήκαμε.  Κάποιοι άλλοι όμως υπέσκαπταν  συναδέλφους τους. Συστηματικά.  ώστε να τους εξαφανίσουν για να μη υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Διασταύρωση. Να μη γίνεται συσχετισμός.

Ήταν  επίσης  και   η  περίοδος που έκαναν την εμφάνιση τους και άλλα «αστέρια» και «αστεράκια» που αποδείχθηκαν όμως –ως συνήθως – διαττοντες αστέρες στο στερέωμα- αφού θέλησαν με ένα χαζό life style, κάνοντας κατάχρηση των social media  και την υπέρ προβολή του ΕΓΩ τους να εξωβελίσουν «γίγαντες» του χώρου όπως ο Μιχάλης Ιγαντίου… τελικά τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι… τους κατάπιε ο κακός δράκος…

ε! το παράκαναν όμως και αυτοί… στην προσπάθεια τους να επικρατήσουν, έχασαν το μέτρο και την όποια (αν και πολύ αμφιβάλλω αν ποτέ την είχαν) σοβαρότητα τους και έτσι, άλλοτε με κάτι πλαστοπροσωπείες (2010) μετά με κάτι περούκες (Σεπέμβριος  2016)  τό χασαν το παιχνίδι.  Το σύστημα δεν θέλει και πολύ να σε ξεράσει! Και έτσι έμεινε μόνος.. Απόλυτος άρχων στην Ουάσιγκτον ο Μιχάλης μας.. προνομιακός συνομιλητής των  πάντων… και των  μεν και των δε… ποιοι είναι οι μεν και ποιοι οι δε, μη ρωτάτε. Κρατείστε το μοναδικός. Προνομιακός… όλα τα άλλα λίγη σημασία έχουν.

Ειδικά αν πας να τα βάλεις με δομικά εργαλεία και γρανάζια του συστήματος  που το συνεχίζουν …το αναπαράγουν και το ανανέωνουν. Δεν ηξερες βρε μικρέ και ανόητε (;), δεν ρώταγες;

Ήταν η περίοδος-2010/ 2012- που όλοι δίναμε τα ρέστα μας! Άλλοι για ένα καλό θέμα και ένα αποκλειστικό, με γνώμονα την ευγενή άμιλλα και τον καλώς εννοούμενο ανταγωνισμό,  και άλλοι έχοντας δώσει τα «διαπιστευτήρια» τους είτε στο κόμμα είτε  στα νέα αφεντικά της χώρας. ΔΝΤ- Δανειστές. Γερμανία κτλ. Σφαγή κανονική! Γίνονταν τότε. Θύματα της; καλοί συνάδελφοι όπως η φίλη -και σύντροφος της ζωής μου- Δέσποινα Συριοπούλου… η οποία, λόγω του υπόγειου πολέμου που της έκανε η γνωστή ομάδα στην Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον,  εξαναγκάστηκε να αποχωρήσει από την Real News παρά τα –πραγματικά και όχι μαϊμού και εκ της κοιλίας ορμώμενα-  αποκλειστικά και τα πρωτοσέλιδα που χάρισε στην νεόκοπη τότε εφημερίδα… Όπως το ίδιο έπραξε και σε άλλες περιπτώσεις που δεν είναι τοις παρούσης όχι μόνον η κα Συριοπούλου αλλά και άλλοι καλοί εξίσου έντιμοι συνάδελφοι που αηδιασμένοι και απηυδισμένοι αποχώρησαν…

Μια συνάδελφος  η οποία με την σιωπή της διδάσκει…αλλά έχει το προνόμιο να γνωρίζει πολλά… και για πολλούς…

Ο Μιχάλης Ιγνατίου-λοιπόν για να επανέλθω στον φίλο μου-  τελικά πήγε στο ΠΘ  διαδεχόμενος τον γράφοντα, όπου ύστερα από μια μακρά θητεία στην εν λόγω εφημερίδα, από την ημέρα που άνοιξε-2006- ως και τα μέσα περίπου του 2012 που αποχώρησα ιδία βουλήσει,  «Οικειοθελώς» και χωρίς να έχει προκύψει κάτι με  ανοιχτή πάντα την πόρτα συνεργασίας μας,  όταν και όποτε αμοιβαία κριθεί απαραίτητο, σήμερα  Αυτό είναι το καλό της ελεύθερης αγοράς και οικονομίας.

Έτσι ύστερα από  περίπου μια 4ετια  απουσίας μόνιμου συνεργάτη – ανταποκριτή, η εφημερίδα εμπιστεύτηκε τον καλό συνάδελφο Μιχάλη Ιγνατίου. Μάλιστα είχε την ευγενή καλοσύνη την Τρίτη 2 Μαϊου να με πάρει τηλέφωνο, συνέχεια μιας μακράς συζήτησης που είχαμε από την Δευτέρα 1^η Μαϊου , στο πλαίσιο μιας ειλικρινούς και εγκάρδιας συζήτησης για τα παλιά και το παρελθόν(…)  να με ενημερώσει  και για την απόφαση του να πάει τελικά στο Πρώτο Θέμα. Τον  ευχαρίστησα και του ευχήθηκα  «Καλή συνέχεια, καλοτάξιδος  και πάντα με επιτυχίες».  Μάλιστα εξ όσων γνωρίζω ετοιμάζεται για ακόμα μια ηχηρή μεταγραφή σε άλλο κανάλι, αν τελικώς δεν ευοδώσουν οι προσπάθειες αναστήλωσης του MEGA. Πρόσφατα μάλιστα απέρριψε –και δεν θα το αποκάλυπτα αν δεν με αφορούσε – και μια πρόταση καλή από σοβαρό κρατικό φορέα που τον ζήτησε για συνεργασία. Προφανώς θα συζητά και με πολλούς άλλους.

Άλλωστε είπαμε ο Μιχάλης μιλάει με ολους και για όλα… μάλιστα –για να βγάλω και μια είδηση- ετοιμάζεται και για μεγάλη τηλεοπτική μεταγγραφή. Αν δεν ανοίξει βεβαίως το MEGA όπως λέγεται….

Όπως το ίδιο έκανε, ζήτησε την γνώμη μου και  τον Οκτώβριο του 2014, όταν αποφάσισε να ανοίξει την ιστοσελίδα του «και πολύ το  άργησες!» του είχα πει τότε. «να το κάνεις για να ανοίξει κι άλλο η αγορά. Το χρειάζεται και η ομογένεια. Να το κάνεις!» του είπα  και το έκανε και πάει μάλιστα και πολύ καλά… η σελίδα του Mignatiou.com

Αυτά πρέπει να λέγονται καίτοι δεν είναι ούτε μυστικά, ούτε παράνομα και έκνομα. Άλλα δεν πρέπει ούτε να λέγονται, ούτε να γίνονται…

Με τον Μιχάλη μας συνδέει μια μακρά φιλία από το 1994. Ειδικά  από τα χρόνια της ιστορικής εφημερίδας «η Πρωινή»- που  τον είχα διευθυντή στο γραφείο της Αθήνας –αλλά και εν συνεχεία στη μεταξύ μας συνεργασία, το 1998 στις εκδόσεις του Άρη Τερζόπουλου, όπου οι ρόλοι είχαν αλλάξει αντιστρόφως ανάλογα. Καλές ημέρες… παλιές καλές εποχές τις οποίες θυμηθήκαμε πρόσφατα…

Η καλή  μας, φιλική και επαγγελματική  σχέση διατηρήθηκε και διατηρείται –καλώς εχόντων των πραγμάτων και των καταστάσεων- μέχρι και σήμερα. Ελπίζω δηλαδή…

Παρά τις διακυμάνσεις τις επί μέρους διαφωνίες μας,  ή τις ενίοτε λάθος επιλογές (μας)  έχουμε μια καλή σχέση. Φιλική. Αμοιβαία ανεκτή.  Ενίοτε και επαγγελματική. Βέβαια δεν είμαστε και αυτό που λένε κολλητοί! Αυτοκόλλητοι! Ούτε και κάναμε μαζί τρελίτσες νεανικές όπως (πιθανολογώ) με άλλους φίλους και συναδέλφους. Δεν το επέτρεπε άλλωστε και η δική μου εσωστρέφεια… Είχα πάντα όλους σε απόσταση.

Ε! με τον Μιχάλη αυτό (κάπως είχε καταφέρει) να το σπάσει… Παπαδοπαίδι γαρ πάλι πάντα με πείραζε… «ε παπά Αλέξανδρεεε» ελεγε, λόγω της μακροχρόνιας ενασχόλησης μου με το εκκλησιαστικό και θρησκειολογικό ρεπορτάζ,  και γέμιζε το στοματάκι του… Μάλιστα μου εκμυστηρεύτηκε ότι του έχει λείψει αυτό το –όχι και τόσο αθώο βέβαια- «πειραγματάκι» του.

Ωστόσο, πάντα ανταλλάσσουμε απόψεις. Συμφωνώντας ή και διαφωνώντας.  Άλλες φορές έντονα  με ένταση και πάθος και άλλες τα «βρίσκουμε» με εκατέρωθεν αμοιβαίες  υποχωρήσεις… Ωστόσο πάντα  θα υπάρχουν τα εμπόδια του παρελθόντος της περιόδου που έζησα στην ΝΥ(1995-2012) ειδικά τα όσα έγιναν την περίοδο Μαΐου – Οκτωβρίου 2012 σε μια υπόθεση που ακόμα δεν έχω δημοσιοπιήσει και δεν έχω αποκαλύψει καμία από τις σκοτεινές και θολές πτυχές της. Κάποια στιγμή ίσως και να το κάμω… Κάποια στιγμή.

Και φυσικά, δεν επιλέγω  τυχαία να μιλήσω, ειδικότερα τώρα αυτή την περίοδο, με μια εντελώς επιφανειακή σχεδόν επιδερμική αναφορά, για τις σχέσεις και την γνωριμία μου με το Μιχάλη Ιγνατίου.  Ειδικά μετά την εγκάρδια συζήτηση και «εξομολόγηση» του το διήμερο 1^η και 2^η Μαΐου και την καλή νοουμένος  «απολογία» του αλλά  και τις απαραίτητες συνεξηγήσεις που αμφότερα δόθηκαν…

Αν και απαντήσεις, ικανοποιητικές έστω επιφανειακά πολύ περισσότερο, επί της ουσίας,  για όσα  έχουμε συζητήσει όλο αυτό το διάστημα –ειδικά αυτό της παραμονής μου στην Ελλάδα- δεν έχω λάβει… Ούτε πολύ περισσότερο πειστικές απαντήσεις  για όσα συνέβησαν το κρίσιμο διάστημα από τον Ιούνιο έως τον Οκτώβριο του 2012…

Υπόθεση για την οποία –ο Μιχάλης Ιγαντίου- γνωρίζει πολλά και  αρκετά καλά –μιας και είχε προθυμοποιηθεί να παράσχει τις πάντα καλές υπηρεσίες του- αλλά  και τη σοβαρότητα της σε όλα τα επίπεδα και τις εθνικές προεκτάσεις που προσέλαβε… Και παρά το ότι και λασπώθηκα και συκοφαντήθηκα, ίσως όσο λίγοι (ή κανείς άλλος όσο η ταπεινότης μου) ωστόσο  ουδέποτε έχω αναφερθεί…Ακόμα.   Πέραν, και ει μόνον, όσων εξ ιδιότητος,  υψηλοί κρατικοί λειτουργοί, σε ΗΠΑ και Αθήνα,  αναγκαστικά γνωρίζουν… Καθώς έχει χαρακτηρστεί στην αρμόδια διεύθυνση του ΥΠΕΞ  ως «λεπτή  κρατική υπόθεση»… και μου έχει ζητηθεί να μην προβώ σε περαιτέρω ενέργειες πόσο μάλλον να κάμω αποκαλύψεις…δεν χρειάζεται άλλωστε. Δεν είναι της παρούσης. Άλλα προέχουν τούτες τις στιγμές. Άλλα…

Όμως πέραν αυτού του γεγονότος που και εκείνος γνωρίζει πολύ καλά λόγω της-με τον ένα ή άλλο τρόπο- εμπλοκής του, με τον Μιχάλη Ιγνατίου,   πάντα θα υπάρχουν, και κάποιες  άλλες διαφορές.

Διαφορές που εστιάζονται κυρίως  σε «ανάρμοστες» σχέσεις και επαφές που -προφανώς αναγκαστικά –  διατηρεί με άτομα με μια κάπως (ας μου επιτραπεί ο ήπιος χαρακτηρισμός) αμφιλεγόμενη την έξωθεν μαρτυρία… Ενίοτε όμως  και με άτομα που βγάζει από το χρονοντούλαπο του απώτατου και απώτερου παρελθόντος του…  Άτομα  που δεν τυχγάνουν ούτε καλής φήμης, ούτε τα έχουν και τόσο καλά με τις αμερικανικές αρχές… Τι να πεις…; Ομηρίες, δουλείες και δεσμεύσεις… που έχει το επάγγελμα αλλά και το σύστημα. Αλλιώς δεν προκόβεις… είναι ανάγκη μερικές (ή πολλές)  φορές να βουτάς και  στην λάσπη και στο βούρκο, με τα ΚΑΛΑΜΙα, προκειμένου να βγάλεις την είδηση… ή για να χτυπήσεις άλλους, πολιτικούς, διπλωμάτες,  ενίοτε και συναδέλφους,  υπόγεια και με δόλιο τρόπο… Εξ άλλου ο Μιχάλης Ιγαντίου ήταν πάντα σε θέση ισχύος και σε μεγάλα ΜΜΕ,  οπότε γιατί να επιλέγει τέτοιες διαδρομές(;) όπως του καταλογίζουν εχθροί και αντίπαλοι;

Τέτοιες πρακτικές και μέθοδοι μακριά από τον Μιχάλη Ιγνατίου! ΦΕΥ! Ό,τι έχει να πει, στο λέει ευθέως! Και ευτυχώς δηλαδή! Το γράφει!  Ποτέ δεν καταφεύγει σε ύπουλα χτυπήματα…κάτω από την μέση ή σε «μεσάζοντες»… ποτέ δεν βάζει ή δεν χρησιμοποιεί άλλους… Πάντα μιλά ευθέως. Μόνον!

Πρόσωπο με πρόσωπο! Face to face! Καθαρά! Ποτέ υπόγεια! Ποτέ δεν καταφεύγει στο δόλο. Σπάνιο χαρακτηριστικό για δημοσιογράφο που έχει ανδρωθεί επαγγελματικά στο σύστημα! Για αυτό και το έχει αηδιάσει! Όπως λέει συχνά! Δεν έχει κανένα  απολύτως λόγο ένας καταξιωμένος δημοσιογράφος και μάλιστα επαγγελματίας του βεληνεκούς του Ιγνατίου να καταφεύγει σε υπόγεια και δόλια χτυπήματα με υποχείρια…

‘Όπως κάμει ένας -επίσης κοινός μας γνώριμος- ο Περικλής Ιωαννίδης… που πάντα σε κρίσιμες στιγμές, ιδιαιτέρως σε εποχή εντάσεων και εξάρσεων μεταξύ δημοσιογράφων,  και όταν θέλει να χτυπήσει κάποιον – ο Περικλής Ιωαννίδης- εμφανίζεται από το πουθενά και πάντα μόνον μέσω mail… χτυπά το «κακό» με τα πεπυρωμένα βέλη του..και εξαφανίζεται πάλι…

Δίνει στοιχεία για τον κάθε αντίπαλο ή κακόβουλο και κακόπροαίρετο. Πάντως φήμες, ψίθυροι, διαδοσίες και κακότροποι διαδίδουν πως πρόκειται για ένα «τυφλό» λογαριασμό mail και  twitter που ανήκει σε μάλλον ανύπαρκτο πρόσωπο… και πως πίσω κρύβεται άλλος μέγας παράγων… Δεν τον βλέπω τώρα τελευταία σε «δράση» και έχω αρχίσει να ανησυχώ… Φύλακας και προστάτης του Κυπριακού αγώνα,   αλλά όλως τυχαίως και  Fan του Μιχάλη Ιγνατίου και δεινός υποστηριχτής του! Αλίμονο! Αλλιώς δεν θα τον ανέφερα…  Αλήθεια να πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο; Δεν ξέρω… Ίσως να τον  γνωρίζουν και  άλλοι που επίσης είχαν την τιμή να τους στείλει «υλικό»… για διάφορα θέματα και υποθέσεις…Υποθέσεις που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό…. Αλλά αυτό δεν θα το αποκαλύψω. Ας δουλέψει και λίγο η φαντασία σας…

Υπάρχουν βέβαια  και πολλά άλλα  που και μας διαφοροποιούν και μας χωρίζουν με τον Μιχάλη Ιγνατίου… Εξ άλλου αυτό είναι πολύ φυσιολογικό με μια  επαγγελματική πορεία σαν αυτή του Μιχάλη Ιγνατίου. Έφτασε πολύ υψηλά. Και μπράβο του!  Αναγνωρίσιμος! Με επιτυχίες.

Η συνεργασία του άλλωστε  με το MEGA του πρόσθεσε πολλά για αυτό και δικαιολογείται κάθε προσπάθεια του να παραμείνει εν λειτουργία το κανάλι, αν και οι κακές γλώσσες (ή αυτοί που γνωρίζουν κάτι περισσότερο για πρόσωπα και καταστάσεις) του χρεώνουν άλλες σκοπιμότητες και σίγουρα παραγοντισμό. «ιδιότητα» που θέλοντας και μη την αποκτά κάποιος όταν κυκλοφορεί σε υψηλούς κύκλους του συστήματος ενίοτε και της διαπλοκής…

Ωστόσο όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο πιο πολύ εκτίθεσαι… Επόμενο λοιπόν να μην έχει μόνον φίλους αλλά και αντιπάλους. Κάποιους μάλιστα ορκισμένους.

Στο παρελθόν οι διαμάχες εντός της ΠΡΩΙΝΗΣ και εν συνεχεία  η –όχι χωρίς αιτία και αφορμή – κόντρα του με τον Θάνο Δημάδη, ή τον Θανάση Τσίτσα, παλαιότερα με άλλους συναδέλφους  (και μάλιστα πολύ ικανούς συναδέλφους) όπως ο Δημήτρης Απόκης –σήμερα αρθρογράφος στην σελίδα του-  ή πιο παλιά ο αείμνηστος  Λάμπρος Παπαντωνίου,  αφήνει μια σκιά που τον συνοδεύει…. Μια φήμη και ένα προσωνύμιο…

Δεν είναι τυχαία άλλωστε η δημόσια αναφορά του Αλέξη Παπαχελά που μεταξύ σοβαρού και αστείου (άλλωστε οι μεγαλύτερες αλήθειες πάντα έτσι λέγονται μεταξύ σοβαρού και αστείου με χιούμορ), στην παρουσίαση του κοινού  Βιβλίου τους «ποιος επιτέλους κυβερνά αυτή την χώρα» μαζί με τον εκδότη της εφημερίδας «ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ» Κωστή  Παπαϊώαννου, το 2013 είχε πει  ως ανέκδοτο ο Αλέξης Παπαχελάς « κάποτε όταν πρωτοπήγα στην Νέα Υόρκη με είχαν ρωτήσει αν είμαι με τον Μιχάλη Ιγνατίου; Και είχα πει: υπάρχει άλλη επιλογή;» για να συμπληρώσει  γεμάτος νόημα ο δημοσιογράφος Αλ. Παπαχελάς «Με τον Μιχάλη υπάρχει μόνο μια επιλογή ή είσαι μαζί του ή δεν είσαι! Άλλος δρόμος δεν υπάρχει» Αυτό βέβαια διαβάζεται και έτσι και αλλιώς… αλλά για εμάς που γνωρίζουμε έχει μόνον μια ανάγνωση!   

Με μεγάλη συγγραφική και πετυχημένη διαδρομή με τα βιβλία που έχει κάμει με τον Εκδοτικό Οίκο Λιβάνη,  ειδικά με τον Ηλία Λιβάνη που τον ανέδειξε έτι περαιτέρω. Του προσέθεσε δηλ πολλούς πόντους στο προσωπικό του profile  εκτοξεύοντας την φήμη, το πλούσιο βιογραφικό  και το όνομα του στα ύψη! Τόσο ψηλά που καμιά φορά το ύψος ζαλίζει…Κοιτώντας στον ορίζοντα ανακαλύπτεις πολλά… καμιά φορά βέβαια τα δυσθεώρητα αυτά ύψη, με μαθηματική ακρίβεια, οδηγούν σε ένα και μόνον αποτέλεσμα…

Αν δεν υπάρχει σύνεση. Σωφροσύνη. Διάκριση. Ταπεινοφροσύνη. Αλληλεγγύη. Συναδελφικότητα. Αλληλοπεριχώριση. Συνεργασία. Η ματαιοδοξία είναι κακός και ύπουλος σύμβουλος. Ανοίγει τους ασκούς του αιόλου και τότε η λογική υποχωρεί, αφήνοντας δρόμο στο θυμικό και τον παραλογισμό. Και τότε ξυπνά μέσα μας το αρχαίο τέρας…. Ο Δαίμονας. Ευτυχώς όμως ο φίλος μου, αν για κάτι ακόμα έχει ξεχωρίσει είναι το μυαλό και η διάνοια του. Το εύρος της σκέψης του. Δεν αφήνεται έρμαιο στα συναισθήματα, πολύ περισσότερο τον θυμό και το θυμοειδές. Προτάσσει την λογική… Τις συνέπειες…  Κινείται πάντα ήρεμα. Ήπια. Στοχευμένα.  Με μέθοδο.. βάση σχεδίου. Ξέρει να  ελίσσεται… όπως το φίδι… προκειμένου να βγάλει την είδηση!   Άραγε να είναι έτσι;  Όλα για την είδηση; Για την πρωτιά;

Ή απλώς μια ακόμα κακεντρέχια όπως αυτές που ακολουθούν πάντα όλους εκείνους που έχουν μια μακρά και πετυχημένη πορεία; Ίδωμεν. Η ιστορία θα δείξει. Άλλωστε ο καθείς μας κρίνεται από τα έργα. Τις πράξεις… τον βίο και την πολιτεία του. Δημόσια και ιδιωτική. Πόσο μάλλον όταν από καταβολής κόσμου ισχύει το ρηθέν : «ουδέν κρυπτόν υπό του Ηλίου». Ουδέν! Και αυτή είναι μια μεγάλη ακλώνητη αλήθεια! Ουδέν! Και αν αυτό προσωρινώς ισχύσει-η απόκρυψη της αλήθειας-  υπάρχει πάντα ο Θεός και μέγας Κριτής δικαίων και αδίκων,  που και βλέπει..και ακούει…και στο τέλος κρίνει ζώντας και νεκρούς! Όλους το ίδιο δίκαια! Και κατατάσσει αντιστοίχως  και αναλόγως  έργων και πράξεων… Φανερών και αφανών…

Ο Μιχάλης Ιγαντίου  εξίσου καλός φίλος και συνεργάτης και των Επικαίρων και της Οικογένειας Λιβάνη με θερμές σχέσεις και αγαστή συνεργασία.  Κάποτε…

Τώρα η αγορά άλλαξε όπως και οι προτεραιότητες… Νωρίτερα, ο καλός συνάδελφος Μ. Ιγνατίου είχε αποχωρήσει από το συγκρότημα Μπόμπολα, μετά από 28 έτη συνεργασίας και με προσωπική φιλία και δεσμούς με την Οικογένεια και τον Πατριάρχη της Οικογένειας, Γιώργο Μπόμπολα, αλλά και τον Φώτη.

Η ΠΡΩΙΝΗ

Εξάλλου είναι εκείνος – ο Μιχάλης Ιγνατίου- που το 2000 μεσολάβησε προς την οικογένεια, προκειμένου να «διασωθεί» η ιστορική εφημερίδα ΠΡΩΙΝΗ της Κύπριας Φανής Πεταλλίδου, ασχέτως αν λίγο μετά από την  εξαγορά της η οικογένεια Μπόμπολα και πιο συγκεκριμένα ο (υιός Μπόμπολας) Φώτης που εκείνη την περίοδο έπαιρνε το  «πάνω χέρι» στον ΠΗΓΑΣΟ αποφάσισε να την κλείσει, βάζοντας λουκέτο οριστικά στην ιστορική εφημερίδα.  Αφήνοντας βεβαίως όλο το πεδίο ελεύθερο στον Εθνικό Κήρυκα συμφερόντων της Οικογένειας Μητσοτάκη… Το deal είχε γίνει, αλλά η εφημερίδα εν τέλει έβαλε λουκέτο και όχι λόγω κρίσης. Άλλες  ήταν οι αιτίες…

Η εφημερίδα μάλιστα πουλήθηκε αγνοώντας, μάλλον προκλητικά,  την φυσική και ιστορική εκδότρια Φανή Πεταλλίδου. Προχώρησαν οι διαδικασίες πώλησης  χωρίς καν να ερωτηθεί, καθώς όπως η ίδια έχει αποκαλύψει και εξομολογηθεί στον γράφοντα, ήθελε να την πάρει πίσω και φυσικά δεν ήθελε ποτέ να κλείσει μια εφημερίδα που «χτίστηκε με κόπο, πολλές θυσίες, δάκρυα και το αίμα του Κυπριακού λαού, αφού για το Κυπριακό και μόνον δημιουργήθηκε η Πρωινή… που κάποιοι φρόντισαν με δόλιο τρόπο να την κλείσουν για να την φιμώσουν και να διευκολύνουν και τα σχέδια τους για το ξεπούλημα της Κύπρου αλλά και τον Διαματάρη… (σ.σ. σημερινό εκδότη  του Εθνικού Κήρυκα και άνθρωπο της Οικογένειας Μητσοτάκη στην Αμερική».

Ωστόσο εδώ και κάποιους μήνες η ιστορική εφημερίδα «η Πρωινή» μετά από 30 έτη και σχεδόν 14 χρόνια μετά το μυστηριώδες κλείσιμό της από την Οικογενεια Μπόμπολα (τον Σεπτέμβριο του 2001, δηλ λίγους μήνες αφότου είχε αγορασθεί) επανακυκλοφορεί από τα τέλη του 2016 με την συναίνεση και την υποστήριξη, προσωπικά της ίδιας της  Φανής Πεταλλίδου στην νέα διαδικτυακή της μορφή. Αυτά για την ιστορία. Προσπάθεια που επίσης  ενημέρωσα ως όφειλα και τον Μιχάλη Ιγνατίου, καθώς υπήρξε επί σειρά ετών διευθυντής της –σε κρίσιμα χρόνια για την πορεία της ιστορικής εφημερίδας- και έμεινα με την υπόσχεση του πως θα βοηθήσει.  Εξ άλλου με την ΠΡΩΙΝΗ τον –και μας – συνδέουν πολλά.

Μάλιστα είχε  υποσχεθεί πως για κάποιο συγκεκριμένο (τεχνικής φύσεως) ζήτημα θα βοηθούσε και θα  μιλούσε και με την Φανή Πεταλίδη. Μίλησε αλλά η υπόσχεση έμεινε υπόσχεση.  Ίδωμεν. Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια. Λένε οι παλαιοί.

Άλλωστε αν χαρακτηρίζει κάτι τον γράφοντα είναι το χάρισμα και πλεονέκτημα της Υπομονής. Ιώβειος!

Και  όπως είναι γνωστό-στην δημοσιογραφική πιάτσα-  γενικώς ο Μιχάλης μιλάει με όλους, για όλους και για όλα,  και με πολύ κόσμο… Οπότε με τον Μιχάλη  Ιγαντίου όλα είναι πιθανά. Όλα όμως…!;!

Είναι κάτι σαν τον Ιανό… Αυτόν με τα πολλά πρόσωπα και τις ψυχολογικές μεταλλάξεις και μεταστροφές..τις μεταμορφώσεις και παραμορφώσεις… αναλόγως πιο προσωπείο θα φορέσει κάθε φορά… Ο Ιανός βέβαια! Όχι ο Μιχάλης! Ο Μιχάλης είναι πάντα ο εαυτός του!

Μόνο που–όπως λέει και ένας κοινός μας  γνώριμος και φίλος  πανίσχυρος παράγων στις ΗΠΑ –  «ο μοναδικός και αληθινός  φίλος που έχει(σ.σ. Ο Μιχάλης Ιγνατίου) είναι ο εαυτός του»!   “Michael is no one’s friend, except himself” ! Είναι έτσι; Την αλήθεια μόνον ο ίδιος την γνωρίζει, η ψυχή του και ο Θεός. Αυτός που τα βλέπει και τα ακούει όλα! 

ΜΙΚΡΟ «ΑΙΡΕΤΙΚΟ» ΑΦΙΕΡΩΜΑ σε μια σταθερή και διαχρονική «αξία» ως μονίμου ανταποκριτή στις ΗΠΑ (τώρα) και της εφημερίδας ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ!

 

 

ΥΣΤΕΡΟΓΑΦΟ 1:  Μιχάλη μείνε ήρεμος. Σταθερός. Γαλήνιος. Μη κινηθείς παράτολμα. Άσε το θυμικό στην άκρη και δες την ουσία. Γύρισε το στο θετικό. Δες την αλλιώς που λένε!   Έχε κατά νου όσα σου έχω πει πολλές φορές και όσα σου έχω γράψει (ιδιωτικώς). Η αληθινή φιλία, αν δεν εμπεριέχει το στοιχείο της κριτικής, δεν αληθινή! Είναι υποκρισία.  Να είσαι λοιπόν Καλοτάξιδος! Με επιτυχίες.  Να έχεις καλή και σταθερή πρόοδο. Να ευημερείς πάντα. Αλλά να βοηθάς και τον συν-άδελφο σου.  Πάντα ΆΞΙΟΣ κάθε καλού δυνάμενος να πράξεις. Έχε περί πολλού την συγχώρεση. Μην παρασυρθείς από τις γνωστές σειρήνες…Καλή επιτυχία στην νέα σου συνεργασία. Και εις ανώτερα! Και υγεία! Προ πάντως Υγεία! Μη διστάσεις, ότι χρειαστείς. Εδώ θα είμαι!  

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 2 : αλλά και πάλι αν θύμωσες ή οργίστηκες  «ότι είναι να κάνεις κάνε το γρήγορα»… και χωρίς να επικοινωνήσεις. Μετά από λελογισμένη σκέψη. Περισυλλογή και την δέουσα αυτοκριτική. Καμία φορά όμως  πιο χρήσιμη είναι η σιωπή…  αλίμονο και Ουέ! Τοις επί ρήμασι κοινώς διδασκόμενοι…. Κράτησε το αυτό.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 3: Φίλε Μιχάλη σίγουρα θα μπορούσα να γράψω πολύ περισσότερα! Είχα και στιγμές ρέντας. Και με χιούμορ… αλλά το έχανα, όταν ανακαλούσα στην μνήμη που τα παλιά… ξέρεις εσύ…  Άσε που όταν το διάβαζα-πάνω από 10 φορές- για να το κλείσω όλο και θυμόμουν πράγματα όλο και έβαζα κάτι…σκέψου να άνοιγα αρχεία, σημειώσεις  και φακέλους…Αν συνέχιζα   να μη σου πω βιβλίο,! Τόμο ολόκληρο,  και να κρατήσω το ίδιο αμείωτο το ενδιαφέρον και το δικό σου και των αναγνωστών με το ερώτημα να πλανάτε «μα που  το πάει τελικά ο π@@στης; Τι θέλει να πει και δεν το λέει; Μας γκάστρωσε! » εξ άλλου  υπάρχει όχι μόνο υλικό γεγονότα και καταστάσεις (του απώτερου πρόσφατου και απώτατου παρελθόντος) αλλά και έμπνευση. Ναι μου προκαλείς και έμπνευση! Αλλά έχω και δουλειά!  Ποιος ΕΙΣΑΙ ΟΜΩΣ  ΡΕ ΦΙΛΕ; ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ,  ΡΕ  ΓΑΜΩΤΟ; ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;  ΠΟΙΟΣ;; ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ! ΤΑ ΛΈΜΕ… ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΦΙΛΟΙ. ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΝΑ ΠΑΡΕΞΗΓΗΘΗΚΕΣ; ΝΑ ΝΕΥΡΙΑΣΕΣ; ΟΧΙ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ. ΕΙΣΑΙ ΗΡΕΜΟ ΚΑΙ ΨΥΧΡΑΙΜΟ ΠΑΙΔΙ. ΚΡΑΤΑ ΤΗΝ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΣΟΥ. ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 4! Και ΕΣΥ –ναι ΕΣΥ – μη σχολιάζεις «όταν έχεις τέτοιους φίλους τι τους θες τους εχθρούς;» ΝΑΙ ΡΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΙΛΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ. ΑΝ ΔΕ ΤΟΥ ΤΑ ΠΕΙ Ο ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ(!);  Ο ΚΟΛΛΗΤΟΣ ΤΟΥ(!); ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟΥ ΤΑ ΠΕΙ; ΤΟ ΛΕΩ ΚΑΙ ΤΟ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΖΩ ΓΙΑ ΝΑ Τα ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΑΛΛΟΙ, ΟΧΙ Ο ΙΔΙΟΣ-ΕΚΕΙΝΟΣ ΤΟ ΞΕΡΕΙ Κ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΜΑΛΙΣΤΑ- ΝΑ Τα ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΑΛΛΟΙ… ΝΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΙΛΟΙ!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 5: Α! παιδιά και sorry αν ξέχασα αρκετούς και δεν τους ανέφερα καν. Τι να κάμω; Μετά θα το έχανα εντελώς. Χρειάστηκε ψυχραιμία μέχρι να το κλείσω γιατί όσο θυμόμουν τα παλιά τόσο με πιάναν τα διάολια μου! Βουρλιζόμουν!  Ας είναι, δεν πειράζει αν ξανά δοθεί η ευκαιρία ή αφορμή  μια άλλη φορά! Την υγεία μας να έχουμε! Όλα καλά!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 6: ο Μιχάλης Ιγνατίου και η δουλειά του, -η ερευνητική και η συγγραφική- προσφέρεται και ως θέμα διατριβής σε σπουδαστές σχολών ΜΜΕ Ελλάδος, Κύπρου & ΗΠΑ με την υποσημείωση διασταύρωσης από πολλές και διαφορετικές πηγές.