Αυτή είναι η αιτία…

«Η διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή στο κάθε ένα χαμογελά πάρτο λέγοντας και εσύ» Διονύσιος Σολωμός

ΚΕΦΑΛ ΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ,      ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ,          ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ ,        ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ,       ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ ,    ΜΕΡΟΣ ΕΚΤΟ

Συνεχίζοντας αυτή την μικρή «περιήγηση», σε αλήθειες και (προσωπικές)  διαπιστώσεις που συνήθως πικραίνουν όταν λέγονται (προφορικά) πόσω μάλλον γραπτώς, σχετικώς με την σημερινή υφιστάμενη κατάσταση της χώρας Ελλάδος και του Έθνους μας γενικότερα, τούτο που αξίζει να σημειωθεί είναι τούτο:

Η Ελλάδα δυστυχώς, {μετά την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια,  δολοφονία του ενός και μοναδικού μεγάλου επί  πραγματικών και υπαρκτών δεδομένων,  Εθνικού οράματος, για ένα κατ αρχήν ένα  ελεύθερο,  κυρίαρχο, -έστω και μικρής περιορισμένης γεωγραφικής υπόστασης όπως εν τέλει το επέβαλαν δια της βίας και της νοθείας συστηματικά εδώ και 200 έτη – αλλά ανεξάρτητο κράτος,}  έχασε την πυξίδα της. Τον δρόμο και τον βασικό προσανατολισμό της.  Κύλισε και διολίσθησε σε μια τραγική και οδυνηρή κατάσταση. Ένα «κράτος» υπό συνεχή κηδεμονία. Με διάσπαρτο το μικρόβιο του διχασμού στα σπλάχαν της κοινωνίας. Τα χέρια που όπλισαν τον Γεώργιο  Μαυρομιχάλη, είναι τα ίδια που έσπειραν και οι διάδοχοι αυτών των μιαρών χεριών, και εξακολουθούν να σπέρνουν την διχόνοια στη εσώτερα της Ελλάδος.  Πόσα δεν έχει καταγράψει η ιστορία μας αυτά τα 200 χρόνια. Διχόνοιες. Σκοτωμούς. Αδελφοκτονίες. Πατροκτονίες. Εμφύλιους. Διχασμούς. Μικρούς και μεγάλους. Από την επομένη της δολοφονίας η ιστορία του Έθνους μας γεμάτη τέτοια περιστατικά. Τραγωδία αληθινή. Οδυνηρή.  Το ίδιο ισχύει ίσαμε σήμερα. Και θα εξηγήσω, πιο κάτω με ποια αφορμή και ποιες σκέψεις στέκομαι και συλλογίζομαι δημόσια και φωναχτά με τούτη την αρθρογραφία μου.   Βέβαια αν δεν υπάρχει η έφεση και το μικρόβιο μέσα μας , ο «υιός» δεν εκδηλώνεται. Το έχουμε το μικρόβιο ο ένας να βγάνει το μάτι του άλλου. Να διχαζόμαστε.  Να τσακωνόμαστε. Να σκοτωνόμαστε. Να σφαζόμαστε.  Φαγωμάρα. Μεταξύ μας. Ο ένας εναντίον του άλλου ακόμα και αν αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν και μας διχάζουν. Και όμως για αυτό το ένα (δυο, τρία πράγματα) που μας διαχωρίζουν ή διαφωνούμε αρχίζει  η μάχη. Αλληλοσπαραγμός. Μίση και πάθη. Εντάσεις. Κακοδαιμονία.

Από τα χρόνια ακόμα του Ομήρου και του Περικλή και των άλλων μεγάλων της αρχαίας κλασικής κοσμογονίας. Δεν θα αναφερθώ στο παρελθόν. Η ιστορία μας γεμάτη -τόμοι ολόκληροι – με τέτοια αιματηρά περιστατικά μεταξύ μας ως Έλληνες και ως Έθνος. Σπαρτιάτες / Αθηναίοι. Θεμιστοκλής (461 πχ). Διχασμός διαδόχων Μεγάλου Αλεξάνδρου(324- 323 πχ). Παραμονές της μεγάλης πτώσης της Βασιλίδας των Πόλεων Κωνσταντινούπολης 1450-1453 ακόμα σφάζονταν μεταξύ τους. Το ίδιο και στα χρόνια της επανάστασης των Ελλήνων κατά των Οθωμανών. Την επομένη της απελευθέρωσης του Μωριά άρχισαν τα «όργανα».  Διαρκείς διαμάχες και αλληλοσφαγές και εμφύλιοι ( 1823 – 1825),  εθνικός διχασμός (1915-1936),  ο εμφύλιος 1945 – 1959, Δεκεμβριανά,  Δεξιοί – Αριστεροί, ΠΑΣΟΚ / ΝΔ ,  1970 -1990, Μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί (2010 -2015)  κ.ο.κ

Στέκομαι σε μια σηματική σημείωση του Γ. Μαυρογορδάτου στο βιβλίο του για τον εθνικό διχασμό «Ο Εθνικός Διχασμός και καλύπτει την περίοδο του Μεσοπολέμου, μέχρι το 1940. Παρά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο Διχασμός δεν ξεπεράστηκε. Συνεχίστηκε προπαντός ως κρίση εθνικής ολοκλήρωσης, μέσα πλέον στα όρια του κράτους, με τρία μέτωπα σύγκρουσης: μεταξύ προσφύγων και γηγενών, μεταξύ Ελλήνων Ορθοδόξων και εθνικών ή θρησκευτικών μειονοτήτων, μεταξύ Νέων Χωρών και Παλαιάς Ελλάδας. Συνεχίστηκε επίσης ως οιονεί θρησκευτικό σχίσμα μεταξύ των πιστών του Βενιζέλου και εκείνων του νεκρού βασιλέα Κωνσταντίνου. Εξακολούθησε να έχει και ταξικές διαστάσεις, αλλά με σημαντικές ανακατατάξεις. Τέλος, ο Εθνικός Διχασμός ως εμφύλιος πόλεμος αναζωπυρώθηκε από την εκτέλεση των Έξι και υποτροπίασε με το Κίνημα του 1935».

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, στο κατώφλι του 21^ου αιώνα. Το συναντήσαμε γλαφυρά με το ζήτημα της ονομασίας των Πρεσπών (2018-2019) Και μάλιστα  πολύ έντονα όσο και αν κρύπτεται καλά. Στο υπόστρωμα της κοινωνίας μας (δυστυχώς) ο διχασμός  ενυπάρχει… Υποβόσκει. Την αφορμή ψάχνει για να εκφρασθεί τις αιτίες τις βρίσκουμε. Πάντα. Και αυτό είναι η πραγματική αχείλιος πτέρνα του έθνους.

Μάλιστα  το φαινόμενο του διχασμού ως ιδιοσυστατικού του Έλληνα περιγράφει και αναλύει  άριστα ο καθηγητής της Παντείου  Γεώργιος Κοντογογιώργης σε αυτό το άρθρο του.

Δεν είναι καθόλου  τυχαία η αναφορά του Ουίστον Τσώρτσιλ «Αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλίμονό μας», είπε ο Αγγλος πολιτικός, και ηγέτης της νίκης κατά των Γερμανών, φυσικά δεν κυριολεκτούσε,  εννοούσε «πνευματική» και ουσιαστική  πολιτική μόρφωση σαν αυτή που επίσης υπάρχει ως βασικό ιδιοσυστατικό του Έλληνα η  εθνική αδελφική ενότητα που έρχεται όταν πια έχει σπάσει ο πάτος του βαρελιού και η εθνική καταστροφή δεν αφήνει άλλα περιθώρεια για άλλες μεταξύ μας φαγωμάρες και αδελφοκτονίες. Μαζεύουμε τα κομμάτια και τα συντρίμια μας και ξανά αρχίζουμε από την αρχή. Δεν είναι τυχαίος ο φοίνιξ που αναγεννάται εκ της στάχτης του. Για εμάς και τούτο το αληγορικό μύθευμα.   Ερώτημα ουσιαστικό και όχι ρητορικό. Είναι όμως ανάγκη πάντα, πριν την αναγέννηση μας, να προηγείται μια τεράστια εθνική καταστροφή; Η απάντηση δεν είναι μια. Ούτε μονοσήμαντη.

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ